Գարնանը գայլը կերել էր բոլորի կենդանիներին: Ձմռանը նա տեսավ կատվին: Կատուն սկսեց առաչարկեց բոլոր բարի մարդկանց գյուղում ՝
-Գնա մտիր Մարոյենց տուն-առաջարկեց կատուն
-Բայց, որ իրա հորթն եմ կերել…
-Վատ ես արել, ուզում ես դավիթի մոտ կանչեմ-նորից առաչարկեց կատուն
-Բայց, որ իրա փոքրիկ գառը կերա…-ասաց գայլը
-Էլ ում ասեմ…հա, մեր Զաքին-ևս առաչարկեց կատուն
-Գարնանն էլ իրա մաքին…-ասաց գայլը
-Այ անամոթ, դու ինչ երեսով եկար գյուղ-ասաց կատուն:
Եւ գայլը ձմռանը մնաց մեն մենակ: