Լինում էր չէր լինում մի աղջիկ էր լինում անունը՝ Լյուսի: Նա ապրում էր փոքրիկ տնակում իր տատիկի հետ:
-Լյուսի արդնացիր-Ասաց նրա տատիկը առավոտյան
-Եկա եկա՜-Պատասխանեց նա
Գնալուց առաջ նա գնաց իր սենյակի վարագույրը բացեց: և իր բակի մոտ նա տեսավ մեծ այգի որը այդ օրվանից առաջ չեր տեսել: Նա արագ գնաց իր տատիկի մոտ և ասաց
-ՏԱՏԻԿ ՏԱՏԻԿ մեր բակում մի շա՜տ մեծ այգի է հայտնվել
-Էլ մի՛ հորինի-ջղայն ասաց նրա տատիկը-այդպիսի բան չի կարող լինել
Լյուսին շատ տխրեց և հաց ուտելուց հետո նա գնաց այդ այգի: Իր զարմանքին այն տեղ ոչմեկ չկար, բայց այդ այգին այնքան մաքուր էր կարծես ամեն վարկայն այնեղ մեկը ծաղիկներ է տնկում և մաքրում տարացքը: նա նստեց այնտեղի սեղանի մոտ: Միքանի վարկյանից նա լսեց ինչվոր ծեր պապիկի ձայն:
-Այդ սեղանները կեխտոտ են մի՛ կպիր-Հեռվից ասաց այդ տարորինակ ձայնը-Հեսա գամ մագրեմ: Հետո եկավ շատ երկար ականջներով մի ծեր պապիկ և Լյուսիի առաջ դրեց կարկանդակներ: Երբ նա դրանք կերավ իր ականջներնել երկարեցին:
-ԱՅՍ Ի՞ՆՉ ԵՂԱՎ-ասաց Լյուսին
-Ոչմի բան: Ամեն ինչ լավ է-հանգիստ ասաց պապիկը կարծես բան էլ չի եղել-արի իմ տանը մնա
-Լավ-միքիչ վախեցաց ասաց Լյուսին
-Զգում եմ, որ շատ նեղված ես-ասաց պապիկը:
Եվ այդ օրվանից նա ապրում էր իր մոտ, իսկ իր տատիկը ուշադրություն չդարցրեց Լյուսիի կորուստին: